Μια φορά κι ένα καιρό, ή Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων

Εχθές διάβασα ένα πολύ ωραίο άρθρο του ΑΑΤΟΝ, με τον τίτλο "Βγάλε με ψεύτη αν μπορείς".
Μου έδωσε λοιπόν την αφορμή να γράψω κι εγώ μερικά πράγματα από την μικρή εμπειρία μου με τον κόσμο του υπολογιστή από την δική μου χιουμοριστική πλευρά.
Ήταν πέρσι τον Αύγουστο που ενώ αρνιόμουν πεισματικά να πάρω κομπιούτερ, κι όσοι φίλοι μου είχαν, τους κορόιδευα, και τους έλεγα πρεζόνια του ίντερνετ,που αναγκάστηκα,να πάρω ένα λόγω δουλειάς.
Θυμάμαι ακόμη το απορημένο βλέμμα του υπαλλήλου, στο κατάστημα, όταν του εξήγησα τι θέλω, στην προσπάθεια του να με πείσει, να πάρω το μοντέλο που μου πρότεινε.
"Εγώ παιδί μου, είμαι άσχετη από αυτά. Θέλω κάτι πολύ απλό, που όταν το χαλάσω να μην κλαίω. Δεν ξέρω ούτε το ποντίκι να πιάσω. Κάτι για την πρώτη δημοτικού σαν να λέμε. Πώς λέμε λ+α=λα, λ+ο=λο, αυτό θέλω.
Το παλικάρι κατάλαβε, ότι έχει να κάνει με βλάχα, κι εγώ πολύ το ευχαριστιόμουν που ξεγύμνωνα την αμάθεια μου σ' έναν άγνωστο, και δεν ντρεπόμουν καθόλου γι' αυτό.
Τελικά μου έδωσε ένα μοντέλο που αποδείχτηκε σκληρό καρύδι στα χέρια μου γιατί επιζεί ακόμη, παρ' όλες τις ταλαιπωρίες, που έχει υποστεί από τα "τρυφερά"μου χεράκια.
Το παίρνω το πάω σπίτι και το συνδέω, με λίγη ταλαιπωρία, αλλά εγώ αισθάνθηκα, νικήτρια γιατί έσκισα την γάτα της αμάθειας μου.
Και το άνοιξα. Κι εδώ αρχίζουν όλα τα τραγελαφικά που ακολούθησαν.
Από την στιγμή που λειτουργούσε νόμιζα ότι ήμουν ο Μπιλ Γκέητς, το λιγότερο.
Το επόμενο καταστροφικό βήμα ήταν να κάνω ολική σάρωση, που αν με ρωτήσετε σήμερα πώς το έκανα, δεν θυμάμαι.

Στο τεχνικό τμήμα του καταστήματος, (γιατί ξέχασα να σας πω ότι ευτυχώς ο πωλητής μέσα στην τιμή μου είχε βάλει και τεχνική υποστήριξη, κάτι ήξερε ο άνθρωπος, είχε δει την καταστροφή να έρχεται), με είδαν τρεις φορές συνολικά.
Την τελευταία φορά ο σεκιούριτι μου είπε χαριτολογώντας"κανόνισε την άλλη φορά να τον φέρεις κομμάτια".
Και τώρα ας πω για το ποντίκι, που όταν το έπιασα στα χέρια μου ο δείκτης περιέτρεχε σαν αφηνιασμένος στην επιφάνεια εργασίας.
Σας μιλάω για πολύ γέλιο. Γέλαγα μόνη μου και διακωμωδούσα τα χάλια μου. Πήγαινα την άλλη μέρα στην δουλειά, και τους τα έλεγα και γέλαγα,και με κοιτούσαν απορημένοι, που το είχα πάρει τόσο ελαφριά το θέμα.
Θυμάμαι που έπαιρνα τον γιο μου τηλέφωνο, που είχε χρόνια κομπιούτερ, και του ζητούσα μιξοκλαίγοντας(το αιώνιο όπλο της μάνας απέναντι στους γιους)βοήθεια, και σήμερα μου ζητάει εκείνος οδηγίες.
Νενικικάσε κομπιούτερ!!!!
Βέβαια οφείλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που με εκπαίδευσαν, και χαλάλισαν ώρες από τον προσωπικό τους χρόνο να μου μάθουν πάρα πολλά πράγματα, σε σημείο που όταν πήγα σε μαθήματα πληροφορικής, να οδηγώ την ροή των μαθημάτων όπως ήθελα εγώ, κι οι καθηγητές να μ`ακολουθούν.
Κι εδώ θα πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην συνοδοιπόρο και φίλη μου Ευτυχία, που με αστείρευτη υπομονή ακόμη μου διδάσκει πράγματα και φροντίζει για όλη την εικαστική εικόνα του θολού τοπίου.
"Τ' ονομά σου Ευτυχία έφερε και την ευτυχία στην ζωή μου".
Και τώρα θα περάσω στο άλλο μέρος της επιπτώσεως του ίντερνετ στην ζωή μας.
Έγραψε ο φίλος μου ο ΑΑΤΟΝ, για τις δραματικές επιπτώσεις στην ζωή μας.
Για οικογένειες που διαλύονται, για μανάδες που παραμελούν τα βλαστάρια τους,καθηλωμένες μπροστά σε μια οθόνη, για ανθρώπους μοναχικούς, με μόνη τους συντροφιά τις παρέες μέσα από το ίντερνετ.
Δεν θα διαφωνήσω μαζί του, γιατί σίγουρα κάτι ξέρει, και είναι και δάσκαλος για μένα.
Θα πω την προσωπική μου εμπειρία, χωρίς πολλά λόγια.
Εμένα αυτός ο κόσμος ο πλασματικός, με βοήθησε ν`αποφύγω την κατάθλιψη, όταν τελείως απρόσμενα κι αναπάντεχα έχασα τον άνθρωπο που αγαπούσα από ανακοπή.
Θυμάμαι ότι ο κόσμος έπαψε να γυρίζει.
Όλα σταμάτησαν την πρωτομαγιά.
Κι η Ευτυχία που είδε το έργο να γυρίζεται μου πρότεινε μετά από ένα μήνα περίπου, από τον χαμό εκείνου, να μου φτιάξει ένα blog, στο οποίο θα μπορώ να γράφω τις σκέψεις μου, τις εμπειρίες μου, και τέλος πάντων, θα μοιράζομαι πράγματα, με άλλους ανθρώπους, και θα μπορώ να ξεχνιέμαι.
Αυτό ήταν και το φάρμακο για μένα. Η ψυχοθεραπεία μου. Πάντα προσπαθώ να κρατάω μέτρο, και να μην παρασύρομαι, αλλά για μένα αυτός ο πλαστός κόσμος ήταν το φάρμακο μου.
Κι εδώ θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς για το παρόν σας στην σελίδα μου, που μου δίνει δύναμη κι αισθάνομαι ότι δεν είμαι μόνη μου.
Τελικά φίλε και δάσκαλε ΑΑΤΟΝ, έχει και κάποια θετικά αυτός ο πλασματικός κι αγγελικά πλασμένος κόσμος, όπως θα έλεγε κι ο ποιητής.

Συντροφεύει εμάς τους μοναχικούς διαβάτες της ζωής ν' ανεβαίνουμε την ανηφόρα.

Κοινοποίηση στο Facebook